مرزپیما

زنم
روح انگیز کراچی
 
با واژه هایم به هم می ریزد جهان
فردا واژه ای رهاست بی طبق های نذری و نوحه
از چین های پنجه کلاغیم سال ها می گذرد
نیامده بودی که بر نگردی ...
مثل تیمارستان های روز ..
به انفرادی پریشانی ام را زنجیر می کنی
جهان در سلولم به سکوت می رسد
زبان آویخته ...
بر گذرگاه جهنم ...
زنم ..