مرزپیما

وای بر من
به کجای این شب تیره بیاویزم قبای ژنده ی خود را
سروده ی نیما یوشیج
 
وای بر من‏
کشتگاهم خشک ماند و یکسره تدبیرها
گشت بی سود و ثمر
تنگنای ِ خانه‌ام را یافت دشمن با نگاه ِ حیله اندوزش
وای بر من!
می‌کند آماده بهر ِ سینه‌ی ِ من تیرهایی
که به زهر ِ کینه آلوده‌ست.
پس به جاده‌های ِ خونین کلّه‌های ِ مردگان را
به غبار ِ قبرهای ِ کهنه اندوده
از پس ِ دیوار ِ من بر خاک می‌ چیند
وز پی ِ آزار ِ دل آزردگان
در میان ِ کلّه‌های ِ چیده بنشیند
سرگذشت ِ زجر را خوانَد.
وای بر من!
در شبی تاریک از اینسان
بر سر ِ این کلّه‌ها جنبان
چه کسی آیا ندانسته گذارد پا ؟
از تکان ِ کلّه‌ها آیا سکوت ِ این شب ِ سنگین
کاندر آن هر لحظه مطرودی فسون ِ تازه می‌بافد
کی که بشکافد ؟
یک ستاره از فساد ِ خاک وارسته
روشنایی کی دهد آیا
این شب ِ تاریک دل را ؟
عابرین! ای عابرین!
بگذرید از راه ِ من بی هیچ گونه فکر
دشمن ِ من می‌رسد ، می‌کوبدم بر در
خواهدم پرسید نام و هر نشان دیگر
وای بر من
به کجای ِ این شب ِ تیره بیاویزم قبای ِ ژنده‌ی ِ خود را
تا کشم از سینه‌ی ِ پر درد ِ خود بیرون
تیرهای ِ زهر را دلخون ؟
وای بر من!